Tot vanmorgen kon ik me al best veel voorstellen bij hulp in de huishouding. Immers: bij mijn oma had ik allang gezien dat het alleen niet meer helemaal lukte. Ik weet ook hoezeer zij de hulp waardeert. Over het algemeen krijg ik dan van oma een heel verslag van alle taakjes die er gedaan zijn. Af en toe ook blijkt de geweldige hulp ook nog wel een kopje koffie gekregen te hebben.
Vandaag hadden wij het waanzinnige genoegen om een middag mee te mogen gaan. Wat we aanttroffen: bevlogenheid, liefde voor het werk, liefde voor mensen, maar bovenal het besef dat huishoudelijke hulp wel even een stukje verder gaat dan alleen even de stofzuiger pakken en de te zwaar geworden klussen op te pakken. Natuurlijk, de stofzuiger moet erdoor… maar even een praatje, over hoe het gaat, wat er speelt, of alle andere dingen in het dagelijkse leven nog lukken: daar gaat het echt om. We hebben vandaag geleerd hoe hulp eigenlijk moet worden vertaald als de ogen en oren, die meekijken naar het welzijn van inwoners die deze hulp krijgen.
Uiteraard hebben we na een gezellig en mooi gesprek met een bewoonster van de aanleunwoningen in het E&E ook maar even de stofzuiger ter hand genomen! Het was één van mijn mooiste stofzuigavonturen tot nu toe!
Van mevrouw mochten wij ook vernemen, hoe positief verrast zij is over het feit dat Wijk bij Duurstede pro-actief is in het gesprek aan gaan rondom de benodigdheid van hulp. Waar je in de grote steden wellicht niet eens de route weet naar de nodige loketten, komt men in Wijk bij Duurstede naar je toe (als daartoe natuurlijk een indicatie is). Daar ben ik blij mee. Dat zorgt dat mensen niet actief op zoek hoeven naar zorg, maar zeker kunnen zijn van ondersteuning als ze dan nodig hebben.
